11 Milyon Yüzen Güneş Parkı Taşımacılık Sırasında Çıkan Karbon Emisyonuna Çözüm Olabilir

Fotoğraf: Bir sanatçının okyanustaki solar parkı temsili.

100 metre çaplı adacıkları kaplayan solar paneller, karbon dioksit ve hidrojeni metanole – direkt yakıt olarak kullanılabilecek ya da petrokimya ürünlerinde hammadde olarak kullanılabilecek bir bileşik- dönüştürecek enerjiyi sağlayabilir. Belli bir yere demir atmış bir gemideki kimya tesisi bu reaksiyon için gerekli bileşenleri sağlar: suyun ayrılmasıyla elde edilen hidrojen ve deniz suyundan elde edilen karbon dioksit. Bu adacıkların altındaki alan da balık çiftliği olarak kullanılabilir.

70 adadan oluşan bir takımadanın, saat başına 1.75 ton metanol üretebildiği hesaplandı. Uzun vadede taşımacılığın sonucu olarak açığa çıkan emisyonu telafi etmek için ise 170,000 takımadaya ihtiyaç olduğu görüldü. Bu takımadaların yerleştirilmesi için en uygun yerler ise Endonezya, kuzey Avustralya, Brezilya gibi bol güneş ışığı, az dalga alan ve nadiren kasırga gören ekvatora yakın kıyı şeritleri.

Ancak tabi ki bu vizyonunda bazı zorlukları var. Deniz suyunu elektrolize etmek bu durumda istenmeyecek klor üretiyor, bu yüzden araştırmacılar kullanımdan önce sudaki tuzun arıtılmasını öneriyor. Deniz suyundan karbon dioksit elde edilebilir ancak ısıtma ya da asitlendirme işlemlerinin uygulanması gerekiyor. Dahası, ekonomik açıdan sürdürülebilir olmaları için her bir takımadanın  90 milyon dolardan fazlasına mal olmaması gerekiyor.

En zor kısım ise katalitik metanol üretimi. Günümüzde kullanılan bakır-çinko-alüminyum katalizörler yüksek basınç ve sıcaklık gerektiriyor. Ancak sıcaklık çok yükselirse, hidrojen ve karbon dioksit reaksiyona girerek istenmeyen karbon monoksit üretebiliyor. Mikro yapıdaki reaktörler ve daha seçici nikel-galyum katalizörleri bu sorunları hafifletebilir ancak hala denenip test edilmeleri gerekiyor.

Kaynak : chemistryworld.com