Norman Hackerman
Norman Hackerman 2 Mart 1912 yılında Amerika’da dünyaya geldi. Jacob’un ve Ann Raffel Hackerman’ın oğluydu. Babası terziydi. Hackerman, lisans eğitimini 1932 yılında Johns Hopkins Üniversitesi’nden mezun oldu, üç yıl sonra da doktora derecesini aldı.
Baltimore’daki Loyola College’da kimya yardımcı profesörü olarak atandı ve daha sonra o şehirde Colloid Corp.’un araştırma kimyageri olarak görev yaptı. 1941yılında Virginia Politeknik Enstitüsü’ne kimya profesörü olarak atandı ve Manhattan Projesi’nde çalışmaya başladı.
Hackerman, 1945 yılında Teksas Üniversitesi’nin kadrosuna katıldı. Araştırma alanındaki çıkarları esas olarak yüzeylerin kimyası ve fiziği ile ilgiliydi. Temel araştırma alanı korozyon, pasiflik ve genel olarak yüzey kimyasıydı. Kimya Profesörü ve Bölüm Başkanı (1952-62) ve Texas Üniversitesi Austin, Teksas’ta (1961-62) Korozyon Araştırma Laboratuarı Direktörü oldu. 1962-63 yılları arasında Başkan Yardımcısı ve Provost’tu; 1963-1967 Başbakan Yardımcısı Akademik İşler; ve Başkan 1967-70. 1970 yılından 1985 yılına kadar Emniyet Müdürü ve Kimya Profesörü olarak göreve başladığında Rice Üniversitesi’nde Kimya ve Kimya Profesörü oldu. Ayrıca Austin’de 1985 yılında Texas Üniversitesi Emeritus Profesörü olarak görev yapmıştır.
Hackerman, 1943 yılında Elektrokimya Topluluğu’na üye oldu. 1951 yılında Korozyon Bölümü Başkanlığı yaptı ve 1950-1989 yılları arasında Journal of Technical Editor oldu. 1954 yılında Başkan Yardımcılığına, 1957 yılında Başkan seçildi. 1965 yılında Topluluğun Palladium Madalyası Ödülü’nü ve 1984 yılında Edward Goodrich Acheson Madalyasını ve ödülünü aldı. Topluluk 1973 yılında Onursal üyesi oldu.
Hackerman diğer birçok onur ve ödül aldı: D.Sc. Austin College ve Texas Christian Üniversitesi’nden; Abilene Christian University ve St. Edwards Üniversitesi’nden LLd; D. Kuzey Texas Üniversitesi Kamu Hizmeti; D. Humane Letters, Johns Hopkins Üniversitesi; Korozyon Mühendisleri Ulusal Birliği’nin Whitney Ödülü; Matiello Anıtı Anlatım; Amerikan Kimyacılar Enstitüsü Altın Madalyası; Amerikan Kimya Topluluğu’nun Charles Lathrop Parsons Ödülü; AAAS’ın Philips Hauge Ableson Ödülü; Vannevar Bush Ulusal Bilim Kurulu Ödülü; ve Ulusal Bilim Madalyası.
Manhattan Projesi
1896 de Fransız fizikçi Henry Becquerel’in radyoaktiviteyi keşfetmesiyle geliştirimeye başlanan atom bombası fiziksel olarak ilk defa 1911 yılında denenmiştir. Fakat atom bombasının yıkıcı gücü ancak 1930’lu yılların sonuna doğru anlaşılmıştır. 2 Aralık 1942 de “Metalurji Projesi” kod adlı projeyi İtalyan Enrico Fermi yapmıştır ve resmen atom çağını başlatmıştır. Ardından atom enerjisinin silahlarda kullanılabileceğini öngören Albert Einstein dönemin Amerika başkanı Roosevelt’e bir mektup yazmış ve Almanya’nın II. Dünya Savaşı başlamadan Atom enerjisini keşfetmeye çok yakın olduğunu ve bunu savaşta yıkıcı bir güç olarak kullanmaya karar verdiğini bildirmiştir. Mektup olayından hemen sonra Almanya’dan daha çabuk davranan ABD, 1945 yılında Los Alamos, Meksika’da Prof. Dr. Oppenheimer kontrolünde atom enerjisinin kullanımını araştırmış ve saf Uranyum ve Plutonyum’dan 50 şer kg üretmiştir.
ABD, atom enerjisinin insanlar üzerindeki ölümcül ve yok edici etkisini araştırmak için “Manhattan Project” adı verilen bir araştırma grubunu kurmuştur. 1945’de 40 Laboratuar ve 200.000 bilim insanıyla başlayan bu projedeki çalışan sayısı Amerika’da makine endüstrisinde üretim yapan tüm işçi sayısında daha fazlaydı. 1945’de ilk meyvesini veren Manhattan projesi ile birlikte Fat Man (Şişman Adam) isimli bomba Meksika’nın Alamagor bölgesinde kontrollü olarak patlatılmıştır. Yeryüzündeki bu ilk nükleer patlamayla doğa atom bombasının yıkıcı gücüyle karşılaşmış olmuştur. Aslında, Fat Man Atom bombası denenmeden önce Başkan Harry Truman II. Dünya savaşının sonlarına yaklaşılırken bombanın Japonya üzerinde kullanılması kararını çoktan almıştı. Alınan bu canice kararda başkanın kişisel sorunları, kini, nefreti ve Pearl Harbor’dan kalma öç alma duygusunun da etkili olduğu söylenebilir.
Norman Hackerman, 1943 yılında Little Boy nükleer silahının üretim ekibine atanıp Manhattan Projesi kapsamında korozyon araştırması üzerinde çalıştı. Metallerin temel özelliklerini ve çeşitli şartlar altında nasıl paslandığını öğrenmek için yaptığı çalışmalar hayati önem taşımaktadır.
Yıllar sonra, Hackerman, Manhattan Projesi araştırmasının “gerekli, ancak ilginç olmadığını” söyledi. Ancak, elektrokimyasal olarak başlatılan korozyonu ve kaplamaların veya kimyasal işlemlerin metal bozunumuyla ilişkili kimyasal etkileşimleri nasıl yavaşlatabileceğini araştırmaya olan ilgisi arttı. Araştırması, özellikle otomobil ve petrol şirketleri olmak üzere geniş bir üretici kitlesine son derece yararlı oldu.
