Leopold Gmelin
Alman kimyacı Leopold Gmelin,2 Ağustos 1788’de Göttingen’de doğdu.Tübingen’de felsefe,tıp,kimya,botanik ve mineraloji alanlarında profesör olan seçkin kimya tarihçisi Johann Friedrich Gmelin’in en küçük oğludur.
Gmelin ilk eğitimini babasının üniversitedeki derslerine girerek ve özel öğretmenlerin elinde aldı.Babası onu bir ara Tübingen’deki eczanelerine çalışmak üzere gönderdi.Aynı zamanda kuzeni Ferdinant Gmelin’in tıbbi malzemeler ve farmakoloji , KF Kielmeyer’in tıp üzerine verdiği konferanslara katıldı.Her ikisi de Tübingen Üniversitesi’nde tıp profesörüydü.Ayrıca bir takım tıp profesörleri ve öğrencilerle bir araya gelerek profesyonel anlamda iletişim kurdu.
Gmelin, Göttingen,Tübingen ve Viyana’da tıp ve kimya alanlarında eğitim aldı.
Leopold Gmelin’in babası Johann Friedrich Gmelin, 1804 yılının kasım ayında vefat etti.Gmelin, Göttingen’e döndüğünde üniversitede babasının yerine FX Stromeyer ile çalıştı.
1809 yılında sınavlarını geçti ve 1811 yılına kadar Tübingen’de kaldı.Nicolas J. Jacquin’ın laboratuvarında gözlerin siyah pigmentasyonu üzerine doktora çalışmaları yapmaya başladı.1811 yılında tıp doktorasını aldı.
Daha sonra doğa bilimleri hakkında kendini geliştirmek üzere İtalya’ya gitti ve mineraloji ve jeoloji ile ilgilendi.Jeolojik bulgularını 1815 yılında yayınladı.
Göttingen’e döndükten sonra mineral analizini üstlenerek akademik kariyerine başladı.1813 yılında Heidelberg’de doçent, 1814 yılında profesör oldu.
Gmelin, 1814 yılında Tıp Fakültesini bitiren kuzeni Christian Gottlob Gmelin ile birlikte Vauquelin laboratuvarında çalışmak üzere Paris’e gittiler.Laboratuvar çalışmalarına ek olarak Gay- Lussac, Thenard ve Vauquelin derslerine katıldılar.
1 Ekim 1816 yılında Luise Maurer ile evlendi ve bu evlilikten dört çocuk dünyaya geldi.
1818 yılında Kimya Enstitüsüne gönderildi.
Gmelin’in, Friedrich Tiedemann ile 1781-1861 yılları arasında yaptığı araştırmalar çok önemlidir.
Gmelin, sindirim kimyası üzerine önemli araştırmalar yaptı ve safra pigmentlerinin varlığını tespit etmek için Gmelin testini geliştirdi. Burada, yeşil, mavi veya mor renkli bir halka üretmek için nitrik asit kullandı. Ayrıca, bu iki sınıf organik bileşene ester ve keton isimlerini ilk uygulayan kişiydi.
Gmelin, 1822’de potasyum ferrisiyanür de dahil olmak üzere birkaç maddenin bulunmasıyla anıldı. Ayrıca ester ve keton terimlerini iki sınıf organik bileşime getirdi. Gastrik sudaki hidroklorik asit varlığını doğruladı ve safra unsurlarını inceledi.
Tiedemann ile sindirim kimyası konusunda öncü bir çalışma yaptı. Bu çalışmada, Gmelin’in 1824’te öküz tasında bulduğu safra kolestrolünde, kandaki hematinde ve kolesterolde kolini belirledi.Ayrıca tükürük ve kandaki değişiklikleri incelediler.Ek olarak safra pigmentleri için bir test geliştirdi.
Gmelin, bazı kimyasal aparatlar (gazlar için bir kurutma tüpü, düz bir tüp kondansatörü ve çökeltileri yıkamak için su içeren ters bir şişe) tasarladı.Minerallerin form ve bileşim ile sınıflandırılması gerektiğini ve galvanizm üzerine bir dizi deneyi rapor ettiğini öne sürdü.
Kariyeri boyunca önemli araştırmalar yapan Gmelin, Hiedelberg’te 13 Nisan 1853’te, 65 yaşında hayatını kaybetti.
Gmelin’in en dikkat çekici katkısı kimya prensiplerinin derlenip düzenlenmesiyle oluşturulan günümüzde önemli bir eser olan Kimya El Kitabı’dır.Kitap pek çok kez gözden geçirilerek baskıya girdi ve Gmelin’in Anorganik Kimya El Kitabı, inorganik kimyanın en büyük sözlüğü olarak kaldı. Gmelin, 1826’da testi geliştirdi. Bir başka kimyager olan Friedrich Tiedemann ile birlikte, mikroskopik ve kimyasal gözlemler içeren sindirim üzerine bir kitap yayınladı. O uzun süredir atomik-moleküler teorinin karşı tarafıydı, ancak Atom teorisini El Kitabının dördüncü baskısıyla kabul etti.
Dördüncü baskıya (1843) göre, elli beş unsur tartışılmış ve eserler inorganik kimya ve altısı organik olmak üzere dokuz cilt oluşturmuştur; böylece organik maddelere olan ilginin arttığı ve bunların artışına işaret edilmiştir.
Gmelin’in ölüm tarihinde El Kitabının beşinci baskısı sürüyordu. Karl Kraut’un editörlüğü uyarınca üç ciltte ve beş bölümde (1871-1886) ortaya çıktı. Bu basımda, eserin organik bölümü bırakıldı ve geri kalan kısmı, Anorganik Kimya El Kitabı başlıklığıyla yazıldı. 1922 yılında Alman Kimya Derneği anıtsal çalışmaya devam yükümlülüğünü üstlendi ve Gmelin’in Anorganik Kimya El Kitabı adlı sekizinci baskı,1924’te yayına başladı ve halen yayınlanıyor.
