Georg Ludwig Carius
Georg Ludwig Carius, 24 Ağustos 1829’da Barbis, Hanover Krallığı’nda dünyaya gelmiş olan Alman kimyagerdi. Annesini kaybettiğinde henüz 4 yaşındaydı. Bundan 5 yıl sonra da babasını kaybetti. Erkek kardeşleriyle birlikte yalnız kalmışlardı. Her biri büyütülmek üzere çeşitli aile dostlarına dağılmışlardı. Carius okurken, olağanüstü el becerisini geliştirmesine yardımcı olan bir iş buldu ve bir eczacının çıraklığını yaptı. Liseden sonra Wöhler’in profesör olduğu Göttingen Üniversite’sine geçti. Buradan da Bunsen ile birlikte çalıştığı Heidelberg Üniversitesi’ne geçti. Kariyerinin 6 yılı boyunca Friedrich Wöhler’in altında çalıştı, aynı zamanda Robert Bunsen’in asistanlığını yaptı.
1858 yılında, Güney Amerikalı zengin bir plantasyon sahibinin kızıyla evlendi ve sonrasında kendi, küçük, zarifçe donatılmış laboratuvarını kurdu. Bu laboratuvarda organik moleküllerle sülfür ve selenyum klorürlerin yapısıyla ilgili çalışmalar yaptı. Bu çalışmaları biraz nahoş ve kötü kokulu oluyordu ve element analizleri de sorunluydu. Liebig ve Dumans’ın metotları C, H ve N elementlerinin tayinleri için uygundu. Fakat halojenler, sülfür, fosfor gibi diğer elementler için biraz daha zordu. Denenen çoğu metot da yavaştı ve zaman tüketiyordu.
Carius, 1860 yılında, ‘yüksek sıcaklıkta dumanlı nitrik asit kullanarak numunenin toplam oksidasyonuna dayanan yeni bir gravimetrik elementel analiz yöntemi’ konulu en ünlü makalesini yayınladı. Bu makalede bahsettiği yöntem çok incelikli olmasa da, çok etkili oldu ve bugün de kullanılmaya devam ediyor.
1865 yılında, Marburg’daki Philipps Üniversitesi’nin Marburger Kimya Enstitüsü’nün (Marburger Chemischen Instituts) yöneticisi oldu. Bu zamanlarda eşini kaybetti ve sonrasında 1869 yılında tekrar evlendi. Çalışmaları artık daha çok doymamış karboksilik asitlerin eklenme reaksiyonlarını ve sonrasında da oksidasyon reaksiyonlarını kapsıyordu. Özellikle de ozon kullanılarak amonyak dahil, azot içeren moleküller ile reaksiyonlarını araştırıyordu.
Havalandırmanın ilkel olduğu bir dönemde Carius’un sağlığının zarar görmesi şaşırtıcı olmayacaktı. Kendisinde, yavaş yavaş ciddi bir solunum yolu hastalığına dönüşen plörezi gelişti. Uzun süreli bir izin yapıp dinlenmekten ziyade, 1874’de kısa bir tatil döneminde İtalya’ya gitti ve hızlı bir şekilde iyileşeceğini düşünüyordu. Dönüşünde, kader ona karşı bir komplo kurdu. Bir iş arkadaşı laboratuarda sızdıran nitro asit buharı bıraktı ve bu fark edilmedi. Carius, 1875 yılında, ani bir şekilde öldü. Henüz 46 yaşında bile değildi.
Carius’un, kapalı tüpte yüksek sıcaklıkta sindirimi içeren bir yöntem geliştirmiş olduğu, oksidasyonla ilgili çeşitli çalışmalarını içeren makalesinden dolayı; sindirim veya termal ayrışma için kullanılan ağır cidarlı kapalı tüplere ‘Carius tüpleri’ denir. 24 Nisan 1875’te Marburg’ta hayatını kaybeden Carius, ayrıca polibazik asitler üzerine bir ders kitabı da yazmıştır.
