Robert Huber

Robert Huber, 1988 yılında Nobel Kimya Ödülü’nü kazanan Alman bir biyokimyacıdır. 20 Şubat 1937 yılında Münih’de, Sebastian ve Helene’nin ilk oğlu olarak dünyaya geldi. Bir kız kardeşi var. Babası bir bankada kasiyerdi, annesi ise devam eden bir savaş zamanında biraz süt, ekmek ve barınak araştırması için devam eden bir mücadele içinde evde kalıp Huber ve kardeşini büyüttü. 1945 ve 1946’da hiç ilkokul yoktu ama 1947’de München’de yoğun bir Latince, Yunanca, doğal bilimler ve isteğe bağlı kimya eğitimi veren Humanistische Karls-Lisesi’ne gitti. Dersleri çok kolay öğrendi ve alabileceği bütün kitapları okuyarak kendi kendine öğrendiği spor (hafif atletizm ve kayak) ve kimya eğilimini takip etmesi için zamanı oldu.

1956’da Abitur ile Lise’den ayrıldı ve Münih’te Teknoloji Enstitüsü’nde (daha sonra Teknik Üniversite’de) kimya çalışmaya başladı, daha sonra 1960’da burada Kimya dalında diplomasını aldı. Daha sonra Eğitim ve Kültür Bakanlığı’nın ve Alman İnsan Çalışması Vakfı’nın verdiği burs ailesinin maddi durumunu hafifletmesine ve gecikmesiz olarak çalışmasına yardım etti. Hatırladığı en etkileyici öğretmenleri; W. Hieber ve oraganik kimyada onun mantıksal akış diyagramı ve etkileyici kuramı; metalürji kimyasında genç yıldız E. O. Fischer, F. Weygand ve onun engin organik kimya bilgisi, fizikçi G. Joos ve fizikokimyacı G. Scheibe idi.

Huber, böcek başkalaşma hormonal eksidosunun kristalografik çalışmaları üzerinde çalışmak ve diploma almak için kristalograf W. Hoppe’nin laboratuvarına katıldı. Bu çalışmaların bir kısmı, Huber’ın diazo bileşiği’nin kristal yapısını çalıştığı tezinden sonra, Hoppe ve Huber’ın atom ayrıntısında açıklığı kavuşturduğu ekdizonun moleküler ağırlığı ve muhtemel steroid doğasını basit bir kristallografi deneyiyle bulduğu Münih Üniversitesi Fizyolojik Kimya Enstitüsü’nde Karlson’ın laboratuvarında yapıldı (1963). Bu keşif Huber’ı kristallografinin gücüne ikna etti ve bu alanda ilerlemesinin sağladı.

Organik bileşiklerin yapısal belirlemelerinin ve Patterson araştırma tekniklerinin sistemli şekilde geliştirilmesinden sonra 1967’de Hoppe ve Braunitzer’in desteğiyle böcek proteini eritroskroin üzerinde kristalografik çalışmalara başladı. Perutz ve Kendrew’in kalsik çalışmalarında belirlendiği gibi, bu yapının açıklığa kavuşturulması ve memeli globine benzerliği ilk defa evrensel bir memeli katlanması önerdi.

1971 yılında Basel Üniversitesi Huber’a Biozentrum’da yapısal biyoloji başkanlığı önerdi ve Max Planck Kurumu, Biyokimya Max Planck Enstitüsü’nde müdür pozisyonu önerdi ve Huber bunu kabul etti. 1976’da profesör olduğu Münih Teknik Üniversitesi ile ilişkide kaldı.

1970 yılında, dada sonra NMR proteini, moleküler dinamik ve diğer laboratuvarlarda deneysel katlama çalışmaları için model bileşik haline gelen temel pankreas tripsin inhibitörü hakkında çalışmaya başladı. Proteolitik enzimler ve onların doğal inhibitörleri hakkında yapılan çalışmalar, son zamanlarda sistein proteaz ve a-amilaz ve keratin hidrolaz gibi diğer hidrolitik enzimler de dahil olmak üzere, birçok farklı inhibitör sınıfına, proteazlara, proenzimlerine ve aralarındaki komplekslere kadar uzandı ve genişledi. İlaç ve protein yapımı için bu sistemlerin potansiyeli bugüne kadar onların ilgisini arttırdı.

Yetmişlerin başında Colman, Deisenhofer, Epp, Marquart ve Matsushima ile, dokunulmamış bir antikor ve onun atomik ayrıntıda analiz edilecek ilk glikoprotein olan Fc kısmı, birçok küçük kısmın aydınlatılmasında sonuçlanmış immunoglobinler ve onların küçük kısımları hakkında çalıştı. Çalışma, immunoglobinler ile etkileşen proteinler ve tamamlayıcı proteinlere kadar genişletildi (Paques, Jones ve Deisenhofer ile). Ayrıca Ladenstein ve Epp ile, glutatyon peroksidazında selenyum parçasının kimyasal doğası ve yapının aydınlatılmasına yol açan enzimler hakkında çalıştılar. Farklı bağlanma durumlarında sitrat sentaz yapılarını ve son zamanlarda büyük riboflavin sentazı olan çok büyük çoklu enzim kompleksinin yapılarını Remington, Wiegand ile belirlediler.

1980’lerin başında Schirmer ve Bode ile eksitasyon enerjisi ve elektron transferi, ışık hasat proteinleri, daha sonra bilin bağlayıcı proteini, Deisenhofer, Epp, Miki ve Michel ile reaksiyon merkezi ve Messerschmidt ve Ladenstein ile askorbat oksidaz dahil proteinler üzerine çalışmaya başladı. Bu yapısal çalışmaların çoğu, birçoğu yabancı ülkelerden, diğer laboratuvarlar ile ortak girişimlerdi.

Huber ve çalışma arkadaşları, analiz edilen bazı proteinlerin, işlevsel olarak önemli ölçüde büyük ölçekli esneklik gösterdiğini keşfetti. Tripsinojen sistemi düşük sıcaklık kristalografisi, gama ışını spektroskopisi, kimyasal değişiklik ve moleküler dinamik hesaplamaları ile ayrıntılı olarak araştırıldı (Bode ile). Ancak, bilim camiasının genelde diğer sistemlerde esneklik ve düzensizliğin ayrıca çok ilişkili moleküler özellikler olduğunu kabul etmesi için birkaç yıl geçmesi gerekiyordu.

Protein kristalografisi yöntemlerinin gelişmesi en başından beri Huber’ın laboratuvar çalışmalarının odak noktasıydı ve protein kritalografisinin geliştirilmesine, Patterson araştırma yöntemlerinin geliştirilmesine, yoğunluk veri değerlendirilmesi ve absorpsiyon düzeltme için bilgisayar programlarının yönteme, protein kristalografi hesaplama, bilgisayar grafiklerine, elektron yoğunluğu yorumlamaya ve iyileştirmeye ve detektör veri toplama alanına yön vermiştir. Bu yöntemler ve programlar bugün dünyada birçok laboratuvarda kullanılmaktadır.

1970’lerde Huber Martinsried’de, proteinlerin x-ışını yapı analizinde uzmanlaştığı bir bölüm oluşturdu. Bölümün olağanüstü ünü, 1979’da Wüzburg Üniversitesi’nden Martinsried’e taşınan genç biyokimyacı Hartmut Michel’i de etkiledi. Michel’in ilk kez bir membran proteinini kristalleştirebildiğini görüldüğünde, Huber’ın bölümünün uzmanlığı son derece önem kazandı. Bunun nedeni, bir kristal olarak membran protein kompleksinin detaylı x ışını incelemesine tabi tutulabilmesiydi ve bu da sonunda fotosentezdeki reaksiyon rolü hakkında bir bilgi almayı mümkün kıldı.

1985’de Huber, Hartmut Michel ve uzun dönem meslektaşı Johann Deisenhofer ilk kez bu reaksiyonlardan birinin üç boyutlu yapısını inceleme konusunda başarılı olmuştu. Bu nedenle fotosentetik ışık tepkisinin yanı sıra proteinlerin işlev gördüğü çeşitli yolları anlamak mümkün oldu. Bugün Huber hala diğer şeylerin yanı sıra, tıp ve çoklu doku sertleşmesi gibi hastalıklara karşı mücadele için aktif bileşenler hakkında araştırma yapan iki biyoteknoloji firması için katkıda bulunuyor. Ayrıca zamanda Huber Martinsried’deki enstitüye sadık kaldı. Emekli profesör olarak, uluslararası alanda tanınmış olan Max Planck Topluluğu’nun en büyük kurumlarından biri olan Max Planck Biypkimya Enstitüsü’nde Yapısal Araştırma Grubu’nun başkanlığını yapıyor.

2005’de emekli olduktan sonra Cardiff Üniversitesi ve Duisburg-Essen Üniversitesi’nde görev aldı ve üniversitede yarı zamanlı olarak Yapısal Biyoloji’nin gelişimine öncülük edecektir.

1960’da Christa Essig ile evlendi ve dört çocukları oldu. En büyüğü 1960 yılında doğdu, sonraki iki oğulları 1963 ve 1966 yıllarında doğdu ve en küçük kızı 1976 yılında doğdu.

Profesyonel Eğitim ve Görevleri

• 1960 – Münih Teknik Üniversitesi, Kimya Diploması
• 1963 – Münih Teknik Üniversitesi, Doktora
• 1968 – Münih Teknik Üniversitesi, Ders Verme
• 1972-2005 – Max Planck Kurumu Bilimsel Üyesi ve Max Planck Biyokimya Enstitüsü Müdürü
• 2005 – Emekli Profesör
• 1976 – Münih Teknik Üniversitesi, Misafir Profesör
• 2001 – Barselona Özerk Üniversitesi, Misafir Profesör
• 2005 – Duisburg-Essen Üniversitesi, Misafir Profesör
• 2007 – Cardiff Üniversitesi, Misafir Profesör
• 2013 – Münih Üniversitesi, Fahri Profesör

Onurları

• 1972 – Cerrahi Derneği, Frey Madalyası
• 1977 – Biyokimya Derneği, Otto-Warburg Madalyası
• 1982 – Marbug Üniversitesi, Emil von Behring Madalyası
• 1987 – Alman Kimya Derneği, Richard-Kun Madalyası
• 1987 – Louvain Katolik Üniversitesi, Fahri Doktora
• 1988 – Nobel Kimya Ödülü
• 1989 – E. Werle Memorial, Frey Madalyası
• 1990 – SlovenRya Ljubljana Üniversitesi, Fahri Doktora
• 1991 – İtalya Roma Tor Vergata Üniversitesi, Tıp Ve Cerrahi Fahri Doktora Unvanı
• 1992 – Avrupa Biyokimya Dernekleri Federasyonu, Sir Hans Krebs Madalyası
• 1993/94 – Linus auling Madalyası
• 1995 – Miami Kış Sempozyumu, Seçkin Hizmet Ödülü
• 1997 – ABD Harvard Üniversitesi, Max Tishler Ödülü
• 2000 – Lizbon Yeni Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2000 – Barselona Özerk Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2002 – Qingdao Ocean Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2003 – Pekin Tsinghua Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2003 – Chengdu Sichuan Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2004 – Şangay İkinci Tıp Okulu, Fahri Profesör
• 2004 – Remcheid-Lennep Şehri Röntgen Madalyası
• 2004 – Moleküler Bilimler Floransa Ödülü
• 2005 – Şangay Jiao Tong Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2005 – Seoul Ulusal Üniversitesi, Lotte Seçkin Profesörlük
• 2006 – Sevilla Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2008 – Japonya Nagoya Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2009 – Ulusal Tayvan Üniversitesi, Seçkin Araştırmalar Başkanı Profesörü
• 2009 – Premio Ettore Majorana, Erice Ödülü
• 2009 – Çin Xiamen Huagiao Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2009 – Foshan Çin, Nobel Yaşam Bilimleri Araştırma Merkezi Onursal Müdürü
• 2010 – Arjantin Cumhuriyeti Buenos Aires Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2011 – Panama Cumhuriyeti “Manuel Amador Guerrero”, Ulusal Düzenleme Madalyası,
• 2011 – Litvanya Vilnius Vilnensis Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2012 – Çin Tianjin Bilim ve Teknoloji Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2012 – Çin Tianjin Uluslararası Biyoteknoloji ve Tıp Akademisi
• 2012 – Çin Nanjing Teknoloji Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2012 – Bulgaristan Bilimler Akademisi, Fahri Doktora
• 2014 – Polonya Krakow Jagiellonian Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2014 – Çin Nanjing Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2014 – Çin Şangay Xu Quangqi Madalyası
• 2014 – Kıbrıs Avrupa Üniversitesi, Fahri Profesör
• 2016 – İngiltere Cardiff Üniversitesi, Onursal Ordinaryüs Profesör
• 2016 – Panama, Panama Bilim Ödülü
• 2016 – Kosta Rica Ulusal Üniversitesi, Fahri Doktora
• 2017 – Litvanya Doğruluk Çapraz Düzen Komutanı