Jacobus Henricus van ‘t Hoff
Jacobus Henricus Van’t Hoff 30 Ağustos 1852’de Rotterdam’da doğdu. Jacobus Henricus van ‘t Hoff doktor olan ailenin yedi çocuktan üçüncüsüydü ve Alida Jacoba Kolff’du. 1869’da Delft’te Politeknik Okulu’na girdi ve 1871’de teknoloji diplomasını kazandı. Yalnızca bilimsel bir kariyeri takip etme kararıyla birlikte kısa süre sonra bir şeker fabrikasında tatil amaçlı çalışırken kendisi için teknolojik olarak kasvetli bir meslek olacağını tahmin etti. Leiden’de bir yıl geçirerek ağırlıklı olarak matematik eğitimi aldıktan sonra 1872 sonbaharından 1873 baharına kadar A.F. Kekulé ile çalışmak üzere Bonn’a gitti. Bu dönemin ardından Paris’de A. Wurtz 1873-1874 için müfredatın büyük bir bölümüne katıldı. 1874’de Hollanda’ya döndü ve aynı yıl Utrecht’teki E. Mulder’ın doktora derecesini aldı.
1876’da Utrecht’teki Veteriner Yüksekokulunda öğretim görevlisi oldu ancak ertesi yıl Amsterdam Üniversitesi’nde benzer bir görev için bu görevi bıraktı. 1878’de aynı üniversitede Kimya, Mineraloji ve Jeoloji Profesörü olarak atandı. 18 yıl bu makamı meşgul ettikten sonra Kraliyet Prusya Bilimler Akademisi üyeliği ile bağlantılı olarak Onursal Profesör olarak Berlin’e gitmek için bir daveti kabul etti. Bu değişikliğin başlıca nedeni temel araştırmalarını yapma ve tıbbi araştırma amaçlı çalışmalar da dahil olmak üzere çok sayıda öğrenciyi inceleme yükümlülüğü ile aşırı yüklenmesiydi ve araştırma çalışmalarını yapmak için çok az zaman kalmıştı. Özel bir bilimsel işçi sınıfının yaratılması için ateşli bir savunucuydu. Yeni görevinde hayatının sonuna kadar kaldı.
Van’t Hoff, özellikle çağlar arası yayınlarıyla ün kazandı. Doktorunun tezi (1874) Kennis Van Cyaanazijnzuren ve Malonzuur’daki Bijdraj (Siyanoasetik Asitlerin ve Malonik Asit Bilgisinin Katkısı) başlıklıydı. Bununla birlikte birkaç ay önce ortaya çıkmış olan yayını çok daha ün kazanmıştır. Ruimte’de Scheikunde gebruikte Structuurformules’de Voorstel tot Uitbreiding der Tegenwoordige, vb. (3 boyutlu kimyasal yapısal formüllerin geliştirilmesi önerisi). On iki sayfa metin ve bir sayfa diyagramdan oluşan bu küçük broşür stereokimyanın gelişimine katkıda bulundu. Ancak inkılapçı fikirleri yalnızca 1875 yılında Chimie dans l’Espace adlı yayınından sonra kabul gördü. Özellikle iki yıl sonra Alman çevirisi ortaya çıktı. Wislicenus. Dix Années dans l’Histoire d’une Théorie’de (teori tarihinde on yıl) J.A. Le Bel bağımsız olarak aynı fikirlere daha soyut bir biçimde gelmişti. 1884 yılında ilk kez fiziko kimya alanına giren Études de Dynamique Chimique adlı kitabı (Dinamik Kimya Alanında Çalışmalar) belli oldu. Dönüşüm ısısı ile sıcaklık değişiminin sonucu olan denge yer değişimi arasındaki genel termodinamik ilişkinin geliştirilmesi büyük önem taşıyordu. Sabit hacimdeki sistemdeki denge, sistem üzerine uygulanan sıcaklık değişimine karşı koymak için bir yönde kayma eğilimi gösterecektir. Böylece, sıcaklığın düşürülmesi ısı gelişimine ve sıcaklık artışı ısının emilmesine neden olur.
Mobil denge ilkesi (1885) Le Chatelier tarafından genel bir biçimde ortaya kondu, hacim değişikliği ile, yüklü basınç değişiklikleri için tazminatı dahil etmeyi ilke edinen kişi şu anda Van ‘t Hoff-Le Chatelier ilkesi olarak biliniyor. Ertesi yıl, 1885 yılında L’Eclive Chiméré dans les Systèmes gazeux ou dissous à I’État dilué (Kimyasal Denge, Gazlı Sistemlerde veya Çok Seyreltilmiş Çözeltilerde) izledi. Seyreltik çözüm teorisine değindi. Burada, yeterince seyreltilmiş solüsyonlardaki “ozmotik basıncın” konsantrasyon ve mutlak sıcaklığa uyumlu olduğunu göstermiştir. Böylece bu basınç sadece gaz basıncı formülünden bir katsayı ile sapan formül ile gösterilebilir. Ayrıca çeşitli yöntemlerle örneğin buhar basıncı ve Raoult’un donma noktasının düşürülmesindeki sonuçları aracılığıyla değerini belirledi. Böylece Van ‘t Hoff termodinamik kanunların sadece gazlar için değil aynı zamanda seyreltik solüsyonlar için de geçerli olduğunu kanıtlamıştır. Arrhenius elektrolitik dissosiasyon teorisi (1884-1887) tarafından genel geçerliliği verilen baskı kanunları ‘’onunla Amsterdam’da (1888) çalışmaya başlayan ilk yabancI’’ doğal bilimler alanında en kapsamlı ve önemli sayılır.
Berlin döneminde, 1896-1905 yılları arasında, Stassfurt’da kurulanlara özel olarak değinerek, okyanusal çökellerin kökeni konusunu sürekli olarak araştırdı. Bu yoğun çalışmada özellikle Amsterdam’da onunla birkaç yıl birlikte çalışmış olan W. Meyerhoffer’in yardımcısı olmuştur. Muhtemelen laboratuarda elde edilen küçük ölçekli sonuçları Doğa’da büyük ölçekli olaylara uygulayan ilk kişi olmuştur. Çoğunlukla Prusya Bilim Akademisi Makalelerinde yayınlanan bu iddialı soruşturmanın sonuçları onun tarafından iki ciltlik bir çalışmada Zur Bildung Ozeanischer Salzablagerungen, 1905-1909’da özetlendi.
Van ‘t Hoff, Amsterdam’daki profesörlüğünü üstlendiği açılış konuşmasından da anlaşılacağı üzere, hayal gücünün bilimsel çalışmada büyük önemine değindi: Wetenschap’daki Verbeeldingskracht (Bilimde hayal gücü) ayrıntılı bir çalışmanın ardından Biyografik eserlerin çoğunda, en tanınmış bilim adamlarının bu kaliteye yüksek derecede sahip oldukları sonucuna vardı. Wilhelm Ostwald, onunla birlikte Leipzig’de Zeitschrift für physikalische Chemie’yi kurdu ve fizikokimyanın kurucuları olarak görülebilir.
Sayısız ayrımın arasından kendisi, ilk Nobel Kimya Ödülü’nü (1901) kariyerinin doruk noktası olarak görüyordu. 1885’de Hollanda Kraliyet Bilimleri Akademisine üye seçildi çünkü adaylığı 1880’de oyların yetersizliği nedeniyle reddedildi. (Fikirlerinin başlangıçta kendi ülkesinde çok az kabul gördüğüne dair bir kanıt.) Diğer ayrımları arasında Harvard ve Yale (1901), Victoria Üniversitesi, Manchester (1903), Heidelberg (1908) fahri doktoraları; Kraliyet Cemiyeti Davy Madalyası (1893), Prusya Bilimler Akademisinin Helmholtz Madalyası (1911); Ayrıca Chevalier de la Legion d’Honneur (1894), Senatör der Kaiser-Wilhelm-Gesellschaft (1911) olarak atandı. Ayrıca, Kimya Topluluğu, Londra (1898), Kraliyet Bilimler Akademisi (Gottingen) (1892), Amerikan Kimya Topluluğu (1898), Académie des Sciences, Paris (1905) üyesi veya onur üyesiydi.
Van ‘t Hoff doğanın sevgilisiydi. Leyden’de bir öğrenci olarak sık sık botanik gezilere katıldı ve daha sonra Bonn’da dağlarda dolaşmayı, şirkette ya da tek başına uzun yollarla yürüdü. Chicago Üniversitesi’nde konferansa davet edildiği için Amerika’ya yaptığı yolculuğuna ilişkin ayrıntılı açıklaması, onun seyahat sevgisini fazlasıyla gösteriyor. Felsefeye karşı duyarlılığı ve şiire yön vermesi, ilk okul yıllarında çok açıktı. Lord Byron onun saplantısıydı. 1878’de Johanna Francina Mees ile evlendi. İki kızı, Johanna Francina (1880) ve Aleida Jacoba (1882) ve iki oğlu Jacobus Hendricus (1883) ve Govert Jacob (1889) vardı.
